Трајче Т.Трајковски, Перт, Австралија

Франц Миклошич за титулацијата на Цар Душан во софискиот, загрепскиот, раваничкиот записи на Душановиот Закон пренесува: „Стефан во Христа Бога верен цар грчки“ (F. Miklosic, Monumenta Serbica, str 154). Но, во спомнатите преписи на Душановиот Законик (оригиналниот не е сочуван) јасно стои „Стефан во Христа Бога верен цар македонски“ (Lj. Stojanovic, Stari srpski zapisi i natpisi. Knjiga III, Beograd 1905, str. 41 (nbr.4949) / Edith Durham, „High Albania“ First published in 1909 page 294., by LONDON EDWARD ARNOLD Publishers to the India Office 1909.

Преписи на Законикот на „Македонскаго Цара Душан“: Раванички и Софиски.
Оригиналниот запис не е сочуван, туку само преписите.

Франц Миклошич е најдобар пријател на Вук Караџиќ, кој му ги доставува сите историски извори за Србија. За Србија, Вук Караџиќ вели: „да су се Маћедонија српски звале све земље народа нашега“, потврдувајки дека Македонија се викала порано Србија, што најверојатно се однесува на Душановото Царство (Владимир Ћоровић: Историја српског народа, налов „Обнова пећке патријаршије“, Прва књига, Издавачи "Глас српски", Бања Лука и "Ars Libri", Београд, 1997 г.). Кон ова тврдење одат во прилог и старите српски песни, каде се пее дека Пеќ и Смедерево се македонски градови (Владимир Ћоровић: Историја српског народа, наслов „Обнова пећке патријаршије“, Прва књига, Издавачи "Глас српски", Бања Лука и "Ars Libri", Београд, 1997 г.).

Грбовите на Цар Душан, Македонија секогаш е на прво место

Вук Караџиќ никогаш не признал македонска народност, па дали е тој извитоперувачот на историската вистина и на документите од средновековното српско царство? Во сите сочувани историски документи од тоа време, а кои се јавни и можат да се видат, македонското име е секогаш присутно!

Првиот српско-црногорски печатар од почетокот на 16 век, Божидар Вуковиќ во сите свои книги се титулира дека е од Подгорица, во пределите македонски „грешни Божидар Вуковић, отачаством от Диоклитије јеже јест ва пределех мађедонских“ (Beograd, Arhiv Sanu, inv. br. 163, (Oktoih petoglasnik, Venecija, 1536, završeno 27. jula 1537. g. - Pogovor na l. 158`. ZIN I 486, Beograd. Narodna biblioteka Srbije, I 7, (Praznični minej, Venecija, 11. juna 1536 - 19. januara 1538. g.- Pogovor na l. 432 - 433`. ZIN I 494.).

Но, не само Божидар Вуковиќ, туку и многу писатели од Босна, Херцеговина, Србија, Далмација, во периодот по душановото царство, своите земји ги сметаат за делови на Македонија.

Од кавадаречкиот првенец, г-н Васил Несторов, во 1916 г. бугарската окупациона армија одзела старопечатен "Тримесник", печатан во Шкодра-Скадар од некој г. Стефан, со следнава содржина: „ја свршив оваа Божја книга во лето Христово 1563, месец декември, на К.Д., во деловите на Македонија, во родниот град Скадар...“ (ЦВА, ф. 40. оп. II, а.е. 935, л. 57-58).

Во 1502 г. излегува најстарата историја на makedoнскиot народи под турска окупација, „Historia Turcica“ од дубровчанецот Феликс Петанчиќ, минијатурист и управник на Будимскиот Скрипториум, а пред се’ дипломат на унгарскиот двор на Матија Корвин и Владислав Втори. Тој во втората половина на 15 век ја пропатувал европска Турција; поминал и низ Македонија, каде што наоѓа Мaкедонци и ги определува границите до каде живеат Македонците; за нас е интересно, што во Душановото Царство, Петанчиќ поданиците ги дели на Рашани (Срби) и Македонци, а Цар Душан го титулира како Цар на Рашаните и Македонците „Macedonum Rasianorum Caesar“ (Historia Turcica, Municipal Library in Nuremberg (pressmark Ms Solger 31.2В°). Греци не наоѓа во Македонија, а во

српските истории од 19 век се вели дека Цар Душан бил Цар на Србите и Грците.

Чудно, нели?

Ромејската (Византиската) Историја на Никифор Грегора (1295–1360) е еден од највалидните историски извори за историјата на Балканот од 14 век. Баш во времето на српската окупација на Македонија, Грегора престојува во Македонија и жителите македонски ги нарекува на повеќе места со национално име Македонци, а според него во тоа време македонски градови биле Пеилеп, Велес, Костур и Преспа (Idem. I, 48.Според и ВИИНЈ, VI, 157). За Охрид и Девол вели дека се утврдени македонски градови (Gregorae. I, 72-73; ГИБИ, XI, 132 ), а македонски град бил е Белград (денешен Берат) во источна Албанија (Gregorae 1,247; ГИБИ, XI, 143). Грегора вели дека Ромеи (Византијци) во Македонија живееле само источно од Солун (Gregorae 1,247; ГИБИ, XI, 143). Cтрумичаните, македонците се служат со варварски јазик (Соrrеѕроndаnсе de Nicephore Gregoras 33; ГИБИ, ХI, 150). За српските освојувања, Грегора пишува: „Македонија со своите градови е потчинета на владарот на Трибалите (Србите), и самиот Бер (Верија) набрзо стана негов, а самиот Солун не сакаше никому да се потчини, ни на Кантакузин

(Византија), ни на владетелот на Трибалите“ (Gregorae II, стр. 795). Како што гледаме, средновековните Македонци не биле наклонети ни кон Византија, ни кон Србите.