Матни дождови од туѓо небо со загадени облаци низ браздите на нашите ниви. Ровји од ведро небо. Поплави па суши. Мотиките занемени во очекување на чисто небо со сончеви лачи и румени самраци. ‘Рѓа на остриците. Молк на плуговите. Лебното зрно низ класјето задушено од какол со отровно семе и јалови ‘ртулци. Пустоши пламеница. Црнее пепелница. Офка земјата мајка родилка од слепите кртови зариени во утробата со благослов оплодена. Корените подгризнати. Но, долги и жилави.
Од моите "Оловни мониста" Розита Македонска Христовска
|